Minibüs şoförü, Pendik Kadıköy’ü 90 dakikada alıyor. Her köşe başında park eden minibüs şoföründen şikâyetçiğiz.
Pazarda ön sıraya en kaliteli domatesi, arka sıraya elek altı domatesi koyup, müşterisine ezik ve çürük domates veren pazarcıdan da şikâyetçiyiz.
Okulda yeterli bilgi vermeyip bizi dershaneye mahkûm eden öğretmenden de şikâyetçiyiz.
Ya yola çöp atan Murat? Ondan şikâyetçi değil miyiz? İçki içip karısını döven Metin? Ders çalışmayan Ayşe…
Hepsinden şikâyetçiğiz ve tüm bunların sorumlusu eğitim sistemi. Akıllı tahta, laptop ve 4+4+4 gelecek her şey düzelecek öyle mi?
Oysa gerçek farklı. Şoförün ve pazarcının derdi geçim. Öğretmenin ise eli kolu bağlı, yapacağı ya da yapabileceği fazla bir şey yok. Ne kitap yazıyor, ne program hazırlıyor.
Kürsüde nutuk atan hatip, panelde konuşan panelist ya da kahvedeki Mehmet Amca, okuldaki öğrenci gibi 4+4+4 ile ilgili olumlu veya olumsuz her konuşan çocuklara kendi ayakları üzerinde durmayı öğretecek eğitim istiyor.
Ancak, bu işte bir gariplik var. Kimseyi suçlamadan önce geriye dönüp bir bakalım. 1968’de gurup çalışmasına geçtik. Şimdi gurup yok.
1980’de küme konusu olmadan matematik olmaz dedik. Şimdi matematik kitaplarımızda küme konusu yok. 1987’de basamaklı kurun çok güzel olduğunu anlattık. Şimdi basamaklı kur yok. 1990’da ders geçme sistemini getirdik bugün yok.
10’luk not sistemimiz vardı. Önce yüzlüğe, sonra beşliğe geçtik.
Dünya ticaret ile uğraşırken biz ticaret dersini kaldırdık. Her evde bilgisayar var, herkes bilgisayar ile para kazanıyor biz bilgisayar dersini kaldırdık. SBS kötü dedik, OKS’yi getirdik. ÖSS’yi attık, YGS’yi getirdik. Hani çoklu zekâ? O da yok.
Anlaşılan her iktidarın doğrusu farklı. Bilgi, belge, araştırma ve samimiyetle bir şeyler yapmak isteyen üç beş kişi ise arada kaybolup gidiyor. Çocuklarımız kobay, okullarımızsa denek taşı oluyor.
Oysa öğretmen, öğrenci ve veli hepimizin derdi çocuklarımızın daha iyi yetişmesi.
Dileğim bu sefer başarırız.
Mustafa Telli
