Bizler ağır imtihanlara tabi tutulmadık, evlatlarımızın veya çok sevdiklerimizin fedası bizlerden istenmedi.
Bizler hayatın hep kolay ama aldatıcı taraflarını gördük, yaşadık.
Dünyanın bizlere sunduğu, nefsimizin, şeytanın emrettiği hırsın, lezzetlerin kulu, kölesi olduk.
Saltanatların ve de saltanat sürenlerin günah dolu hayatlarının hayranı ve destekçisi olduk.
Esir olduk nefsimize ve şeytana.
Ne Firavun gördük, ne Nemrutla savaştık ama Firavunca yaşamayı, Nemrutça davranmayı başardık.
Firavunları yüceltip, Nemrutlara alkış tuttuk.
Alnımızı secdeye, yüreğimizi dünyaya koyduk.
Şimdi yine bir kurban bayramı geldi;
Kurban; anlamını Hz. İbrahim’in en değerli varlığı olan İsmail’ini Allah yolunda ve Allah için feda etmesinde bulmuş ise;
Bizler neyimizi feda edeceğiz;
Bırakın evlatlarımızı, anamızı babamızı, kardeşlerimizi,
Kıskançlıklarımızı, kibrimizi, nefretlerimizi ve kinlerimizi de akıtabilecek miyiz kurbanımızın kanıyla birlikte?
Kurban edebilecek miyiz hırslarımızı Allah rızası için?
Bencilliklerimizi ve bütün hayvani duygularımızı söküp atabilecek miyiz kalbimizin orta yerinden?
Kalplerimizde yer etmiş ve bizi köleleştiren, kulu kölesi olduğumuz parti, futbol takımı, lider, önder edindiklerimiz ve ilahlaştırdıklarımız, para, makam, hırs, dünya sevgisi gibi bütün esaretlerimizden kurtulabilecek miyiz?
Şeytani, nefsanî ve dünyevi arzularımızdan, hırslarımızdan kurtulabilmek için bir fırsat değil midir kurban?
Kurban; bizi insan olmaktan, dürüst, inançlı ve iyi niyetli olmaktan çıkaran hırslarımızdan, kibrimizden tamamen kurtulmak gibi bir anlam taşımaz mı?
Kurban bayramında asıl kurban edilmesi gereken kendi zaaflarımız ve içimizdeki bütün kötülükler değil midir?
Kurbanımızın kanıyla birlikte hırslarımızın, bencilliklerimizin, kibirlerimizin ve de dünyevi her türlü bağımlılığımızın da akması ve günahlarımızdan arınmamız temennisiyle.
