“Abi tanıdık doktor var mı?” sorusundan korkar, bir doktor ismi vermekten çekinirim.
Bir insanın, ilk ve en temel hakkı yaşama hakkıdır. Doktora emanet edilen de işte bu haktır.
Biri doğum yapacak, birinin kalbinde çarpıntı var, biri belim diyor.
Hastalık var, iki dakikada iyileşir. Hastalık var iki senede iyileşmez. Yaşayacak günleri olan, ölüm döşeğinden ayağa kalkar. Vadesi dolan, yürüyerek gittiği hastane kapısında yığılır.
Birinde; tüm olumsuzluklar sihirli değnek değmişçesine art arda düzelir. Diğerinde; tüm aksilikleri üst üste gelir. Makine arızalanır, kullanılacak malzemede hata çıkar, doktor trafikte sıkışır.
Ne diyor atalarımız: “İyi olur, Allah’tan, “Kötü olur, senden.” İşte bu sebepten doktor ve hastane tavsiyesinden kaçınırım. Ne arkadaş, ne dost, kardeşime bile mesafeliyim.
Ülkemizde; tıp oldukça ileride. Akademik bilgisi yüksek, el becerileri mükemmel, kullandığı makine ile bütünleşmiş ve iyi bir ekip oluşturmuş başarılı binlerce doktor, yüzlerce hastane var. İşte bu hastanelerden biri de; Maltepe Bölge Hastanesi.
Bir süre önce Maltepe’de çalışıyordum. Ev ile iş yeri arasında ve yol üstünde olması sebebiyle birkaç defa Maltepe Bölge Hastanesi’ne gittim. Hatırladığım kadarı ile Dâhiliye, Göz, KBB, Ortopedi ve Üroloji servislerinde muayene ve tedavi oldum. Daracık koridorları, küçücük muayene odaları vardı ama hastaneden öyle memnun kaldım ki: O gün bugün hep Bölge Hastanesi’ne giderim. Başka hastanelere gitmiyor muyum? Gidiyorum tabii.
Ama Bölge bi başka. Kapıda: “Buyurun” diyen güler yüzlü hostesler, Bankoda: Sizi sabır ve büyük bir nezaket ile dinleyen kayıt personeli, Muayenehanede: Kırk yıllık dostunuz doktorlar, Kapı önlerinde: Hemşireler, Koridorlarda: Yardımcı personel ve anında müdahaleye hazır: Başhekimlik.
Nereden biliyorum çünkü yaşadım. İşte yaşadıklarım. Danışmaya soruyorum. Göz muayenesi ne kadar? Görevli kız: “10 lira ”dediğinde biliyorum ki bu fiyat bir başka yerde en az 30 lira. 5 lira olan var mı, vardır ama burada 10 lira ise 30 lira diyen de var.
Doktora muayene oluyorum. Doktor bey, birkaç gün önce gittiğim doktor, ameliyat dedi, siz ne dersiniz? Doktor: “Önemli bir şey yok. Olsan da olur, olmasan da olur. Şikâyetin yoksa, kafana fazla takma, boş ver gitsin.”
Bölge Hastanesi’nde, kan tahlili için kan alan hemşireye: Hem paramı alıyor, hem canımı yakıyorsunuz, bu nasıl iş diyorum. Hemşire: “Abi acı var ama çayımız, kahvemiz de var. “ Bu hastane sevilmez mi?
Bu gün, yine Bölge Hastanesi’ndeyim. Hostes hanım: “Çay içer misiniz?” deyince yemekten sonra alayım dedim. Hostes: “Şimdi yemek saati buyurun yemeğe” demez mi? Seviyorum Bölge’yi diyordum ya? Haklıymışım. Kısmet olursa yarın Bölge Hastanesi’nde personel ile birlikte öğlen yemeği yiyeceğim.
Ne güzel değil mi? Sıradan bir çalışan beni yemeğe davet ediyor. Bir çalışan beni yemeğe davet edebiliyorsa: Bu hastane için şunları söylerim: Kendisine güveniyor. Personeline güveniyor. Yönetim ve personel arasında sıkı bir dayanışma var. Hastasına değer veriyor.
Biliyorum ülkede binlerce doktor, binlerce hastane var. Bölge Hastanesi sıralamanın belki de çok aşağılarında ama ben bu Bölge’yi biz hastalara gösterdiği yakınlık ve samimiyetten dolayı seviyorum!
Bu vesile ile tüm sağlık çalışanlarına teşekkür ediyor, Allah sizleri başımızdan eksik etmesin diyorum.
