Yaptıklarının tümü O’na alışılmadık derecede önemli ve büyük görünüyordu.
Yaptığı her şeyi kahramanca buluyordu.
Yaptığı her şeyi ilk, en büyük ve başkalarınca yapılamaz sanıyordu.
Peki, neydi onu aldatan?
Neydi, yaptıklarını bu kadar büyük gösteren?
Neydi diğer insanları O’na bu kadar önemsiz gösteren.
Kendisini bu kadar kibirli yapan ve önemli gösteren neydi?
Yaratanın izni olmadan kendi tükürüğünü yutmaya bile gücü olmayan insanı “ben, ben” dedirten neydi?
Yaptığı her şeyin doğru olduğunu ona düşündüren neydi?
Neydi onu gerçeklere karşı kör eden?
Neydi onu sağır eden,
Neydi onu hissizleştiren.
Ağlarken bile gözyaşı yerine gözlerinden kibir akmasına sebep olan neydi?
İnsanlara gülümserken dudaklarında tebessüm yerine kibir görünmesi nedendi?
Neydi, her sabah onu yarı ölümden uyandıran, ayağa kaldıran ve O’nu yaşatan gücü unutturan ve “ben, ben” diye kibirlendiren?
Neydi onu yeryüzünde bu kadar kibirli ve böbürlenerek yürüten?
Ve son olarak;
“İnsanları küçümseyerek ve yersiz bir gurura kapılarak, surat asıp insanlardan yüz çevirme ve yeryüzünde küstahça, böbürlenerek yürüme! Çünkü Allah hiçbir kibirleneni, övüneni, kendisini methedeni, büyüklük taslayanı, böbürleneni şüphesiz ki sevmez.” Ayetine rağmen küçücük bir koltuğa oturan, azıcık güç elde eden hemen herkesin bu ayete muhalefet etmesine sebep olan neydi?
AHMET BERHAN YILMAZ
