Biz böyle seviyoruz…
Kendimizi aldatmayı, hamaset yapmayı…
Biz yalan seviyoruz, biz aldanmayı seviyoruz…
Çanakkale ah Çanakkale…
Geçilmedin ya sen… Oh ne ala…
Doğumumuzdan, ölümümüze,
Düğünümüzden, cenazemize….
O kahrolası batı ne yapıyorsa aynısı yapıyor…
Sonra Çanakkale’ye ağlıyoruz…
Ve Çanakkale geçilmez diyor, kendimizi aldatıyoruz…
Çanakkale içindeki Aynalı Çarşı’nın aynalarında bile şu utanmaz suratlarımızı görmüyoruz…
Çanakkale ah Çanakkale…
Senin 15 yaşındaki gençlerin bu vatan için şehit olurken…
Bizim gençlerimiz hatta bizler; partimiz veya futbol takımımız için para dolu ceplerimizin üstüne kefen giyerek ortalığa düşüyoruz…
Çanakkale ah Çanakkale…
Senin anaların on beş yaşındaki evlatlarını bu vatan için şehit olmaya kendi elleriyle gönderdi ya…
Bizim analarımız artık ağlamıyor…
Bizim analarımız, babalarımız evlatlarını kendilerini kurtarsınlar diye Amerika’ya gönderiyor…
Bizler de para ve koltuk kazanmakla meşgulüz ama 18 Mart tarihini sektirmeden hamaset yapmaya devam ediyoruz…
Ve Çanakkale’den çok etkilenmekle övünüp, senin oralarda nasıl da ağladığımızı anlatıp anlatıp perişan oluyoruz…
Çanakkale ah Çanakkale…
Belki seni geçemediler ama…