Bu yolculuk bir başka…

Umut Treni Türkiye’nin her bir yanına umut dağıtırken, neler olup bittiğini görmek ve onlara destek olmak isteyen herkese kapıları ardına kadar açık. Umuda yolculuk edenlere eşlik etmek istemez misiniz?

Umut Treni’nin işlevini bir de sizden dinleyelim; nedir Umut Treni’nin yaptığı iş ve sembolize ettiği şey nedir?

Umut Treni toplumdaki sosyal dengeyi sağlıyor diyebiliriz. Fazlası olandan alıyor, ihtiyacı olana veriyor. Aslında almıyor da; biz yapabildiğimiz kadar ismimizi duyurmaya çalışıyoruz, yardımsever vatandaşlarımız da bize destek çıkıyor. Yani Umut Treni gönüllü ile ihtiyacı olanı buluşturuyor diyebiliriz kısaca. Adımızın bi hikayesi yok, öylesine koyulmuş bir isim ama insanların hoşuna gidiyorsa ne mutlu bana.

Umut Treni bizi ne kadar uzağa götürür?

Ne kadar uzağa götürürden kastınız kilometre hesabıysa Türkiye içindeki her yere götürebilir fakat umut treni manevi olarak bizi çok daha uzaklara götürebilecek kapasiteye sahiptir; en azından benim için.

Peki Umut Treni ne zamandan beri yolculuk ediyor?

Aslen ben bu işe 2009’da Gölcük Depremi’nden sonra başladım. Kendi kendime, evimde yapıyordum bu işi ama Umut Treni 4 Şubat 2011’de kuruldu.

Peki şimdi Umut Treni adı altında nereye bağlısınız?

Dernekler Masası’na, yani devlete.

Devlet destekli mi çalışıyorsunuz yani?

Buna destek diyebilir miyiz bilmiyorum. Devlet bizi sadece kayıt altına alıyor demek daha doğru olur. Maddi yardım veya eşya yardımı olarak devletten hiç bir şey almıyoruz hatta yeri geldiğinde benim/bizim cebimizden çıkıyor. Devlete bağlılığımız aldığımız bağışların ve yaptığımız yardımların kayıtlarıyla ilgili. Yasal olmayan bir şey yapmamızı engellemek amaçlı yani.

Nasıl çalışıyor peki Umut Treni? Her gelen istediği bağışı yapabiliyor mu ya da istediği yardımı alabiliyor mu?

Neredeyse böyle diyebiliriz. Giyecek, mutfak eşyası (hem erzak hem mutfak araç – gereci ), oyuncak, kitap gibi yardımlar alıyoruz. Özel eşyalar olmadığı sürece kullanılmış bile olsa, hala kullanılabilecek eşyaları da kabul ediyoruz. Her gelene de elimizden geldiğince yardım etmeye çalışıyoruz.

* Malesef ben oradayken bir telefon geliyor; birisi evindeki ansiklopedileri göndermek istiyor ama kabul edemiyorlar. Çünkü kütüphaneler dahil kimse almıyormuş ansiklopedileri. Çocukluğumuzda evde ansiklopedi bulunması avantaj sayılırken, teknoloji çağı artık onları çöpe gönderiyor…

Yetiyor mu peki yapılan yardımlar her talebi karşılamaya?

Aslında yeter ama insanlar duyarsız. İhtiyacı olan insanlarla bire bir iletişimim olduğu için ‘Şu gün şunu dağıtacağız, sen de gel.’ diyorum bir bakıyorum konu komşu toplanmış gelmişler. Hayır da diyemiyorsun, sonuçta ihtiyacım var diyor ve burası da bunun için kurulmuş bir dernek.

Peki ihtiyacı olanı tespit etmek için bir kural yok mu?

Aslında var ama herkesin elinde bir fakir kağıdı var, nasıl vermem diyebilirsin? O zaman insanlar da ‘Burası bizim için kurulmuş vermek zorundasın.’ diyor. Yapabilecek bir şeyimiz kalmıyor.

Bağışlar sadece eşya mı olmak zorunda? Parayla veya manevi olarak destek olmamız mümkün mü?

Tabi ki mümkün. Para yardımı da alıyoruz. Manevi olarak da burada cumartesi günleri veya bugün gibi özel günlerde (Röportaj yaptığımız gün 3 Aralık Dünya Engelliler Günü’ydü ve Umut Treni o gün 370 adet engelli sandalyesi dağıtmıştı.) dağıtımlarımız oluyor onlara katılmanız mümkün. Aldığımız para yardımıyla özel günlerde dağıtacağımız şeyleri temin etmeye çalışıyoruz. Cumartesi dışında Anadolu’ya köylere gitmeye çalışıyorum, isteyen arkadaşların bu yolculuklara katılması da mümkün.

Tanıdığımız simalardan maddi destek aldığınız oluyor mu?

Aynur Aydan ve Hüner Coşkuner’den destek alıyoruz. Rahmetli Savaş Ay’dan da destek aldığımız zamanlar olmuştu. Beyazıt Öztürk bir dönem kahvaltılarımızdan birine katılacaktı, bir işi çıkmış gelemeyeceğini bildirmişti. Umuyorum onunla da iletişime geçeriz.

Hafta sonları kahvaltılarınızın içeriği nedir? Derneklerle ilgili bir şey mi?

Hayır hafta sonları veya yine Anneler Günü, Babalar Günü gibi özel günlerde bildiğimiz evlerin kapısını çalıyoruz ve onları deniz kenarına kahvaltıya götürüyoruz. Bunun gibi bir çok çalışma var. Mesela 15 günde bir yine bu insanların kapılarını çalıp yemek veya erzak götürüyoruz, inanın çok mutlu oluyorlar, çünkü zaten kimsesiz ve yaşlı insanlar. Bir gün biz de o duruma gelebiliriz. O yüzden onların yüzünü güldürmek bana keyif veriyor. Buna benzer bir çalışma daha gece 00:00’dan sonra hastane bahçesinde hasta yakınlarına yemek dağıtıyoruz. Belki ihtiyaçları yok ama o insanlara moral oluyor. Kurban Bayramı’nda 10 tane kurban kesip yakınlardaki kanser hastalarına dağıttığımız oldu.

Van’a destek gönderdiniz diye biliyorum?

Soğukta Üşüyorum adında bir projemiz vardı; Van Muradiye İlköğretim Okulu’na 120 tane bot ve mont yardımı yaptık. Mesela Sivas’a gittim 40 koli yardımımız vardı, okulda dağıtımında bire bir bulunmak istedim.

Şehir dışındaki okulları neye göre belirliyorsunuz?

Muhtarlıklar veya öğretmenlerden telefon alıyoruz, imkanımız olduğunda da yardım ediyoruz. Aslında ben en çok öğretmene güvenirim. Öğretmen hem öğrenciyi tanır, hem de gerçekten ihtiyacı olana yardım eder. Bazen yine de dağıtımda bulunmak için başka şehirlere gidiyorum çünkü o çocukların yüzündeki gülümsemenin ve mutluluğun tadı bambaşka. Bu yardımlar beni daha mutlu ediyor. Mesela Tokat’ta bir ilköğretim okulunda diş fırçası ve diş macunu dağıttık. İnanır mısınız diş macununu çikolata zannetti çocuk önce. Ya evinde öğretilmemiş ya da alacak durumu yok, ama İstanbul bu gerçeği bilmiyor tabi.

Adınızı nasıl bu kadar çok duyurdunuz? Bu konuda medyayı yeterli buluyor musunuz?

Kanal B, Kaçkar Tv ve Habertürk’e çıkmıştık daha önce. Onun dışında yerel basın bize değer veriyor, vefalılar. Bu da yeterli olsa gerek ki adımızı duyup başka şehirlerden arayan öğretmenlerimiz var ama neden olmasın; daha büyük gazeteler ve kanallar bize yer verse de daha çok sesimizi duyursak çok isteriz. Şu an ben her yere tek başıma yetişmeye çalışıyorum, bana destek olan bazı genç arkadaşlarımız var ama belki daha çok gönüllü toplarız.

Peki gençlerin bu konuya duyarlılıklarını nasıl buluyorsunuz?

Gençler duyarlı da diyemeyiz, duyarsız da. Genelleme yapmak istemem bu konuda ama neden daha fazlası olmasın? Bu iş biraz empati ve gönüllülük meselesi açıkçası ama gençlerimiz de en azından üye olabilirler derneğimize. Almanya’daki gençler bizimkilere göre daha duyarlı, bir çok malzeme gönderiyorlar. Umut Treni de buna karşılık Almanya’da trafik kazasında hayatını kaybeden 23 yaşında Yeliz Duru adında bir kızımızın adını yaşatmak için Konya, Tarsus, Keşan ve Van’da 4 tane kütüphane ile yola çıktı, şu an kütüphanelerimizin sayısı 42’ye ulaştı, çünkü Yeliz’in ölmeden kısa bir süre önce kütüphane kurmak gibi bir hayali vardı, biz de onun hayalini gerçekleştirmek istedik.

Dernek üyeliğinin koşulları neler?

Nüfus cüzdanı fotokopiniz ve 2 adet vesikalık fotoğrafınızla geliyorsunuz, üyelik formumuzu dolduruyorsunuz ve aylık 5 lira aidat ödüyorsunuz. Ödediğiniz aidatlar birikiyor ve yardım amaçlı kullanılıyor. Bu bizim için çok önemli aslında. Aidatınızı elden de bankadan da ödeyebiliyorsunuz ama buna rağmen bazen üyelerimizden aidat toplamakta sıkıntı çekiyoruz. Aradığımızda ‘Aman 5 lira, yarın uğrar veririm’ diye tepkiler bile alıyoruz. Halbuki bizim her şeyimiz kayıt altında. Örneğin; bir engelli sandalyesi bağışladığınızda bağışlayan ile yardım alanı ya görüştürmeye çalışıyoruz ya da görüşemeyecek durumdaysa fotoğraflayıp telefonla konuşturuyoruz. Buna rağmen böyle durumlar da yaşıyoruz.

Bu tarz yardımları yapan diğer dernekler, üniversitelerdeki proje çalışmaları veya taraftar gruplarıyla iletişime geçtiniz mi?

Dernekler zaten devlete bağlı,  hepimizin kendi görevi var ama iletişim içindeyiz. Üniversitelerle iletişime geçmiyoruz çünkü kendi içimizde devlete bağlı devam ediyoruz, o tarz bağlantılarda maddi açıdan sorunlar yaşamamız olasılığı var, tercih etmiyorum açıkçası. Onun dışında çArşı destek oluyor. Mesela bizim Umut Treni & Mavi Kapak ve Alo Kana İhtiyacım Var çalışmalarımız var internet üzerinden, çArşı’nın da yardımıyla 400 civarı kan ihtiyacını karşıladık.

Bu çalışmaları biraz açabilir misiniz?

Mavi kapak biriktiriyoruz, yine vatandaşlarımız kendisi biriktirip bize getiriyor ama bir kamyon kapak ancak iki sandalye ediyor maalesef. Alo Kana İhtiyacım Var daha etkin bir çalışma; internet üzerinden kan bağışı yapmak isteyenler ile kan ihtiyacı olanları buluyoruz ve yardıma olanak sağlıyoruz. Bunun dışında hastanelerin de desteğiyle organ nakline yardımcı oluyoruz; iş birliği yaptığımız hastanenin bahçesine veya ilçe merkezine günü birlik stant açıyoruz ve organ nakli gönüllülerinin kaydını alıyoruz.

Bu tarz çalışmalar sırasında başınıza gelen unutamadığınız olaylar var mı?

Kötülerden bahsetmek istemem; yaşlı insanların başına gelen olaylar oluyor tabi. Biraz siyaset karışacak ama komik bir olay anlatayım size; kan bağışı için bir gönüllümüz ile ihtiyacı olan kişiyi buluşturmuştuk yine. Genç arkadaşlarımız ikisi de, gönüllü çocuk kan vermeye gitti. Bir kaç saat sonra bir telefon aldım kendisinden : ‘Abi sen naptın ya?’ dedi gülerek, meğer kan verdiği kişi Kadıköy Ülkü Ocakları 2. Başkanı’ymış, kan veren çocuk TKP’li. Gülüştük kapattık, kesinlikle bir pişmanlık durumu olmadığını da belirtmek isterim, sadece benimle paylaşmak ve gülmek için aramış.

Son olarak sizin mesajınızı alabilir miyim? Ne bekliyorsunuz bizlerden?

Dediğim gibi bu iş biraz gönüllülük ve empati işi ama insanları duyarlı olmaya davet etmekten başka bir şey gelmez elimizden, keşke gelse. Bize destek olurlarsa çok sevinirim, sosyal medya ve internet üzerinden de bize ulaşıp birilerine umut olabilirler. Bu yolculuk gerçekten çok zevkli, bir kez o duyguyu hissedenler demek istediğimi anlayacaklardır.

Ben de Burhan Bey’e bir cumartesi günü ona katılacağıma dair söz verip yanından ayrılıyorum. Umuyorum bir gün hepimizin yolu Umut Treni yolculuğuna düşer.

Umut Treni İletişim Bilgileri

e – mail : www.umuttreni.org

Facebook : UMUT TRENİ Yardimlaşma ve Dayanişma Derneği

Umut Treni & Mavi Kapak

Telefon : 0535 422 71 20 (Burhan Güler)

Röportaj: Ece Keçeli

Admin

See Full Bio