Allah bizlere diyor ki; “öyle insanlar vardır ki, Allah’tan başkasını, onun kulu olanları, onun dışındaki bazı şeyleri tıpkı Allah’ı severcesine severler. Müminlerin Allah’a olan sevgileri, bağlılıkları ise her şeyden daha ileri ve daha kuvvetlidir. Böyle yaparak kendilerine zulmedenler, azabı gördükleri zaman bütün kuvvet ve kudretin yalnız Allah’a ait olduğunu ve Allah’ın azabının pek şiddetli olduğunu, keşke şimdiden bilselerdi!” (Bakara/165)

Asrımız insanların Allah’a olması gereken bağlılıklarını bırakıp güçlü görünen insanlara, sistemlere, düşüncelere hatta eşyaya bağlandıkları bir asırdır.

Hayatına, yüreğine devamlı surette putlar diken, dini veya dünyevi mülahazalarla kendi eliyle seçtiği insanlara kutsiyet arz eden, kendi kurduğu sisteme ölçüsüzce ve taparcasına bağlanan ve bu şekilde avunan insanoğlu bütün bir ömrünü boşa geçirdiğinin ve Allah’ın gücünün farkında değildir. Bu gibi insanlar aslında dünyaya, kendi nefsine, kendi zavallılığına tapınmaktadır.

Bütün bu ölçüsüzlük içinde insanoğlu zalim, hain, merhametsiz ve de mutsuz bir ömür geçirerek dünyasını da, ahiretini de heba etmektedir.